Pozwolenie na Msze wotywne w Polsce:

124 Konferencja Episkopatu Polski, w oparciu o przepisy zawarte we Wprowadzeniu do Mszału Rzymskiego (nr 31, 44, 328, 332 i 333), pozwoliła odprawiać we wszystkich kościołach i kaplicach:
a) W pierwsze czwartki miesiąca, z wyjątkiem tych czwartków, kiedy przypadają uroczystości, święta Pańskie i Wielki Czwartek, jedną Mszę wotywną o Chrystusie Wiecznym Kapłanie, albo Mszę świętą o powołania kapłańskie.
b) W pierwsze piątki miesiąca, z wyjątkiem tych piątków, na które wypadają uroczystości, święta Pańskie i Wielki Piątek, jedną Mszę wotywną o Najśw. Sercu Pana Jezusa. Jeśli prawdziwa potrzeba duszpasterska tego wymaga, można odprawić wotywę więcej razy, według uznania rektora kościoła.
c) W pierwsze soboty miesiąca, z wyjątkiem tych sobót, na które wypadają uroczystości, święta Pańskie i święta Najśw. Maryi Panny oraz Wielka Sobota, można odprawić jedną Mszę wotywną o Niepokalanym Sercu Najśw. Maryi Panny. Jeśli prawdziwa potrzeba duszpasterska tego wymaga, można wotywę odprawić więcej razy, według uznania rektora kościoła.
d) W dni powszednie Adwentu jedną Mszę wotywną "Rorate" z prefacją o Najśw. Maryi Pannie albo z drugą prefacją adwentową. W tych Mszach wotywnych można odmawiać hymn "Chwała na wysokości"; nie odmawia się natomiast wyznania wiary. W dniach od 17 do 24 grudnia zachowując tradycyjny charakter tej Mszy św. oraz biały kolor szat liturgicznych używa się formularzy przewidzianych na te dni w mszale, ponieważ mają one wyraźnie charakter maryjny.
e) Na podstawie Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego nr 332 w niedziele zwykłe Ordynariusz miejscowy może pozwolić na jedną Mszę wotywną z okazji tzw. odpustów drugorzędnych, jeśli tego wymaga dobro dusz wiernych.
f) Na podstawie Norm Ogólnych Kalendarza Rzymskiego nr 58 w zwykłe niedziele wolno obchodzić uroczystość zewnętrzną głównego Patrona miejscowości, Tytułu kościoła oraz święta Pańskiego, które wypadło w tygodniu, a jest szczególnie drogie pobożności wiernych. O tej uroczystości zewnętrznej można odprawiać wszystkie Msze święte, w których wierni uczestniczą. W powyższych Mszach, odprawianych w niedziele, należy odmawiać hymn "Chwała na wysokości" oraz wyznanie wiary.

Ktora z tych okolicznosci zaistniala dzisiaj?

www.traditia.fora.pl/kosciol-w-mediach-swiat,61/kard-koch-sobor-wszystkich-obowiazuje-jednakowo,8282.html

Pewnie stad to wzial, a ta strona spod linku
www.traditia.fora.pl/ciekawe-ksiazki-i-multimedia,9/gwiazda-i-krzyz-michael-jones,993.html

Czyli na zasadzie: jedna baba drugiej babie.
A nienawisc do wszystkiego wokol a juz przede wszystkim Kosciola kwitnie.

Sumienie-daleko w lesie.

nowy2017 — 2012-06-18 09:14:28:
"Jędrek ja wiem co się dzieje w Kościele,ilu kardynałów należy do masonerii."

Jestes jakims bliskim krewnym Ducha Swietego?

Marku,jakie pokojowo?

Przeciez im zupelnie nie o to chodzi.
Wczoraj, w sanktuarium Matki Bozej w Neviges,gromadzili sie pielgrzymi na Mszy Swietej ,wieczorem o 18.30 chyba.

Mysmy byli padnieci absolutnie,po godzinach marszu w deszczu
( od 8.00 do 18.00),brudni,spoceni umordowani,ale radosni.
szlismy ze wspolnota wiernych,modlili razem i spiewali razem.

Pomagalismy sobie nawzajem, bo szli ludziska od lat 3 do 88.

I posrod ponad tysiaca zgromadzonych jaki widoczek nas zastal?

Czworo rycerzy w czerwonych plaszczach,trzy panie,pachnace,odprasowane,w kwitnacych koafiurach na glowach oraz jeden pan, w garniturze i pod krawatem,oblany woda kolonska od stop do glow,pachnacy niczym Pan Jezus namaszczony olejkiem nardowym,wmaszerowalo na rozpoczecie Mszy swietej pomiedzy tych pomietych i pognieconych patnikow,ktorzy wlosy zlepione mieli deszczem i potem i pachnieli niestety,nie perfumami Dolce Gabana,ale po prostu spoceni bylismy wszyscy i mokrzy .

Ale, Pan Rycerz i Panie Rycerki przyszli nam pokazac, jak powinien wygladac katolik w kosciele.

Nie przyszli sie pomodlic kiedy kosciol pusty,w cichosci,kiedy nikt nie widzi, jakie sa twoje uczynki, ale przy tysiacu umeczonych ludzi.

Takie jest ich pokojowe nastawienie.

Sliny w ustach nam ze zmeczenia zabraklo,i moze to dobrze.

1. Kongregacja Nauki Wiary zajmuje się kwestiami dotyczącymi szerzenia i ochrony nauki o wierze i moralności, do jej kompetencji należy również analizowanie innych problemów związanych z dyscypliną wiary, takich jak przypadki pseudomistycyzmu, domniemanych objawień, wizji i przesłań, pochodzących rzekomo ze źródeł nadprzyrodzonych.W związku z tym delikatnym zadaniem, powierzonym dykasterii, ponad trzydzieści lat temu zostały opracowane Normae de modo procedendi in diudicandis praesumptis apparitionibus ac revelationibus. Dokument ten, przygotowany przez Ojców uczestniczących w sesji plenarnej Kongregacji, został zatwierdzony przez sługę Bożego Papieża Pawła VI w dniu 24 lutego 1978 r., a następnie promulgowany przez dykasterię 25 lutego 1978 r. W tym okresie Normy rozesłano do wiadomości Biskupom, lecz nie były one oficjalnie opublikowane, również ze względu na to, że dotyczyły one bezpośrednio Pasterzy Kościoła.
2. Jak wiadomo, z czasem ów dokument został opublikowany w różnych pracach na ten temat i w różnych językach, ale bez uprzedniej autoryzacji ze strony tej dykasterii. Dziś trzeba uznać, że treść tych ważnych norm jest powszechnie znana. Kongregacja Nauki Wiary uznała zatem za stosowne opublikowanie wspomnianych Norm, zlecając ich przetłumaczenie na główne języki.
3. Podczas XII Zgromadzenia Zwyczajnego Synodu Biskupów poświęconego Słowu Bożemu, które odbyło się w październiku 2008 r., niektórzy Biskupi przedstawili jako przedmiot troski duszpasterskiej problematykę doświadczeń związanych ze zjawiskami nadprzyrodzonymi w życiu i misji Kościoła. Benedykt XVI uznał zasadność tej troski i kwestia ta, w ważnym fragmencie posynodalnej adhortacji apostolskiej Verbum Domini, została umieszczona w szerszym kontekście ekonomii zbawienia. Wydaje się, że warto przypomnieć tu nauczanie Papieża, które należy odczytać jako zachętę do tego, by z odpowiednią uwagą traktować zjawiska nadprzyrodzone, jakim poświęcona jest również niniejsza publikacja:
«Wszystko to wyraża świadomość Kościoła, że Jezus Chrystus jest ostatecznym Słowem Boga; jest On ' Pierwszy i Ostatni ' (Ap 1, 17). On nadał stworzeniu i historii ostateczny sens. Dlatego naszym powołaniem jest życie w czasie, mieszkanie w Bożym świecie stworzonym w tym eschatologicznym rytmie Słowa. ' Toteż chrześcijańska ekonomia zbawienia, jako nowe i ostateczne przymierze, nigdy nie przeminie i nie należy już więcej oczekiwać żadnego publicznego objawienia przed chwalebnym ukazaniem się Pana naszego, Jezusa Chrystusa (por. 1 Tm 6, 14; Tt 2, 13) ' (Dei verbum, 4). Jak bowiem przypomnieli ojcowie podczas Synodu, ' specyficzny charakter chrześcijaństwa wyraża się w wydarzeniu, którym jest Jezus Chrystus, szczyt Objawienia, spełnienie obietnic Bożych i pośrednik w spotkaniu człowieka i Boga. On, “który objawił nam Boga” (por. J 1, 18), jest jedynym i ostatecznym Słowem przekazanym ludzkości ' (Propositio 4). Św. Jan od Krzyża wyraził wspaniale tę prawdę: od kiedy Bóg dał nam ' swego Syna, który jest Jego jedynym Słowem (...), przez to jedno Słowo powiedział nam wszystko naraz. I nie ma już nic więcej do powiedzenia (...). To bowiem, o czym częściowo mówił dawniej przez proroków, wypowiedział już całkowicie, dając nam Wszystko, to jest swego Syna. (...) Zatem jeśliby ktoś jeszcze pytał Boga albo pragnął od Niego jakichś widzeń czy objawień, postąpiłby nie tylko błędnie, lecz również obraziłby Boga, nie mając oczu utkwionych w Chrystusa, całkowicie, bez pragnienia jakichś innych nowości ' (Droga na górę Karmel, II, 22)».

Biorąc powyższe pod uwagę, Ojciec Święty Benedykt XVI podkreśla, że:

«Synod zalecił ' pomaganie wiernym we właściwym rozróżnianiu słowa Bożego i objawień prywatnych' (Propositio 47), których rolą ' nie jest (…) „uzupełnianie” ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomaganie w pełniejszym przeżywaniu go w jakiejś epoce historycznej ' (Katechizm Kościoła Katolickiego, 67). Wartość objawień prywatnych różni się zasadniczo od jedynego Objawienia publicznego: to ostatnie wymaga naszej wiary; w nim bowiem ludzkimi słowami i za pośrednictwem żywej wspólnoty Kościoła przemawia do nas sam Bóg. Kryterium prawdziwości objawienia prywatnego jest jego ukierunkowanie ku samemu Chrystusowi. Jeśli oddala nas ono od Niego, z pewnością nie pochodzi od Ducha Świętego, który jest naszym przewodnikiem po Ewangelii, a nie poza nią. Objawienie prywatne wspomaga wiarę i jest wiarygodne właśnie przez to, że odsyła do jedynego Objawienia publicznego. Stąd kościelna aprobata objawienia prywatnego zasadniczo mówi, że dane przesłanie nie zawiera treści sprzecznych z wiarą i dobrymi obyczajami; wolno je ogłosić, a wierni mogą przyjąć je w roztropny sposób. Objawienie prywatne może wnieść nowe aspekty, przyczynić się do powstania nowych form pobożności lub do pogłębienia już istniejących. Może mieć ono pewien charakter prorocki (por. 1 Tes 5, 19-21) i skutecznie pomagać w lepszym rozumieniu i przeżywaniu Ewangelii w obecnej epoce; dlatego nie należy go lekceważyć. Jest to pomoc, którą otrzymujemy, ale nie mamy obowiązku z niej korzystać. W każdym razie musi ono być pokarmem dla wiary, nadziei i miłości, które są dla każdego niezmienną drogą zbawienia (por. Kongregacja Nauki Wiary, Orędzie fatimskie, 26 czerwca 2000 : Ench. Vat., 19, nn. 974-1021; „L’Osservatore Romano”, wyd. polskie, n. 2/2000, ss. 47-48)» (Posynodalna adhortacja apostolska Verbum Domini o Słowie Bożym w życiu i misji Kościoła, 30 września 2012 r., n. 14: AAS 102 (2012) 695-696. Patrz także fragmenty Katechizmu Kościoła Katolickiego poświęcone temu zagadnieniu - nn.66-67).
4. Kongregacja wyraża żywą nadzieję, że oficjalna publikacja Norm postępowania w rozeznawaniu domniemanych objawień i przesłań okaże się pomocna dla Pasterzy Kościoła w realizowaniu trudnego zadania, jakim jest rozeznawanie domniemanych objawień i przesłań, pouczeń i wypowiedzi czy też, ogólniej, zjawisk nadzwyczajnych rzekomo będących natury nadprzyrodzonej. Jednocześnie mam też nadzieję, że tekst ten będzie przydatny również dla teologów i ekspertów w zakresie tego żywego doświadczenia Kościoła, którego szczególnie delikatny charakter wymaga coraz głębszej refleksji.

Kard. William Levada
Prefekt

A ponoc Kardynal Hlond jest w piekle:
www.traditia.fora.pl/wypaczanie-prze…,57/moj-list-do-pana-prof-m-dakowskiego,1261.html
"Dlatego wszyscy przywódcy narodu polskiego przez te wszystkie lata winni są takich tragedii ludzkich, jak wojny, bieda, rozłąka rodzin, tułaczka za chlebem lub z innych powodów. Gdyby jakiś rozsądny przywódca już dawno uznał Chrystusa za KRÓLA, w Polsce nigdy nie byłoby źle. Tylko w jednym przypadku Pan Jezus ujawnił, że dusza kardynała Augusta Hlonda jest w piekle. Wolał on uciec z kraju i zostawić swoją owczarnię na pastwę najeźdźców, niż nałożyć koronę swojemu BOGU (zob. mój Dzienniczek – 8 lipca 2009 r.)."

www.fronda.pl/users/dane/login/myschonok

Pani Steniu, przeciez widzi Pani co sie wyswietla: raz z malej litery jako username- a raz z duzej- jak mnie tam zapisali.
Zeby sie zalogowac, musze wpisac moje username z malej litery- jak wpisuje z duzej- to mnie nie loguje.

Nic nie poradze na to, ze Pani faktow ktore Pani ma przed oczyma nie uznaje.
Poszkodowana sie nie czuje w zadnym stopniu,a mam sie tak czuc?

W koncu to Pani przez pol nocy daje tu wszystkim swiadectwo wiary,nieprawdaz?

A konta na YT nie mam nie mialam i miec nie bede , bo i po co?
Ja filmow montowac nie potrafie i nie posiadam takiej potrzeby.